Van bijtanken naar voeden
Ik weet het nog goed: de eerste dagen van de vakantie bracht ik vaak in bed door of op de overleef modus want ik had FOMO en kon niet echt genieten en ontspannen. Te hyper om een boek te lezen of letterlijk ziek. Grieperig, uitgeput, leeg, moe… Ik dacht altijd dat het kwam door het vliegen, een jetlag, pech met de airco van het hotel misschien. Maar dat was het niet.
Het was mijn lichaam dat eindelijk z’n kans greep. De enige kans die ik het gaf.
Zodra ik losliet, brak ik. En niet omdat ik zwak was, maar omdat ik maandenlang sterk was geweest op wilskracht. Doorgaan, aanpassen, zorgen, regelen. Grenzen? Die waren er vooral voor anderen.
Vakantie was mijn enige echte pauze. De enige ruimte die ik mezelf toestond om bij te tanken. Alsof ik onderweg mijn hele reservoir had leeggereden en pas bij het bordje “hier mag je stoppen” even op adem kwam.
Pas toen mijn lijf er letterlijk de brui aan gaf, begon ik te snappen:
zelfzorg is geen beloning na hard werken. Het is de basis. Het is wat je elke dag nodig hebt om overeind te blijven.
Ik leerde het door roofbouw aan mijn eigen lijf en niet anders kon, dan toegeven. Door “nee” te zeggen met trillende knieën en daardoor wel “ja” tegen mezelf. Door voor het eerst eerder naar bed te gaan terwijl er een leuke sociale activiteit was waar ik voorheen zeker bij zou aansluiten. Door mezelf toestemming te geven om even niks te doen, zónder dat het weekend of vakantie was.
En nu? Nu is vakantie niet meer een reset-knop voor een leven dat me uitput, maar een verdieping van wat er al ís.
Rust, ruimte en verbinding zijn geen vakantiecadeautjes meer, maar dagelijkse voeding. Al is het soms maar 20 minuten met een kop koffie in stilte of een meditatie. Even ademen. Even landen. Even inchecken bij mezelf en voelen: wat heb ik nu echt nodig?
Ik hoor vrouwen om me heen vaak zeggen: ja maar daar heb ik geen tijd voor want… en tóch is het zo belangrijk om jezelf ook te voeden, iemand anders doet het niet voor je. Jij bent de enige die je eigen grenzen kunt aanvoelen en aangeven! En soms zijn er ook dagen dat ik even geen me-time kan nemen en dan merk ik dat het aan het einde van de dag minder soepel kan verlopen in de avondspits en dat ik geïrriteerd kan raken richting mijn man of dochter terwijl ik eigenlijk geïrriteerd ben op mezelf.
En… Natuurlijk, met een jong gezin blijft het zoeken. Er zijn nog steeds dagen waarop ik de tijd vooruit duw, of mezelf voorbij loop. Maar ik herken het sneller en weet hoe ik hier dan op kan anticiperen. Ik wacht niet meer op de eerstvolgende vakantie om te mogen voelen wat ik nodig heb. Want ik hoef mezelf niet langer uit te wringen om “het straks goed te maken”. Ik mag nu kiezen. Nu bijtanken. Nu voeden.
En misschien geldt dat voor jou ook.
