Het is wéér half negen als je de school in rent. Je hart bonst nog van de ochtendspits. Je werd weer met een zwaar gevoel wakker en hoofdpijn. Je man was al vroeg weg voor “een belangrijke afspraak”. Diep van binnen weet jij dat je wat vaker mag zeggen wat jij nodig hebt maar je bewaard liever de rust in huis en dus zwijg je en zeg je tegen jezelf: het maakt niet uit. En dus deed jij het alleen: ontbijt, broodtrommels, ruzie sussen, waarbij jij je stem weer net 2 toonhoogtes hoger had dan je wilde, en je deed de tassen... tassen? Zodra jij je dit realiseert hoor je je dochter vragen “Mam, waar is mijn tas?” Je weet het direct. Shit. Nog thuis. Je glimlacht geforceerd, zegt dat het goedkomt en racet terug naar huis, pakt de tassen en weer terug naar school.

Hierdoor ben je wéér te laat voor je eerste vergadering. Je probeert zo onopvallend mogelijk binnen te komen en gaat zitten aan het uiteinde van de tafel. Je manager vraagt tijdens de vergadering wie er ruimte heeft om het nieuwe project op zich te nemen? Voordat je het door hebt, heb je je hand in de lucht gestoken en hoor je je manager zeggen dat ze je de informatie over het project zal mailen. Je krijgt het er warm van, baalt van jezelf en denkt, waarom deed ik dat nou weer? Want je weet eigenlijk wel dat je hier helemaal geen tijd voor hebt maar dat je je schuldig voelde omdat je weer te laat aankwam op kantoor.

Tijdens de pauze vraagt een collega of je meegaat wandelen. Je glimlacht, schudt je hoofd terwijl je eigenlijk wel kunt huilen. Je collega zegt: weet je het zeker? Je ziet er wel een beetje moe uit de laatste tijd. Het is goed om even te pauzeren. Je zegt: het komt goed en je draait je af. Je hebt nog een deadline en je weet nu al dat je vanavond geen puf meer hebt om weer je laptop open te klappen. Je blijft zitten met gespannen schouders en een opkomende hoofdpijn. Nog maar twee paracetamol dan.

Na een lange werkdag maak je nog een omweg langs de supermarkt; omdat je je net op tijd realiseert dat de lievelingspasta van je zoontje op is. Als je thuis aankomt zegt je man: “Je bent wel een beetje laat, hè?” Er knapt iets vanbinnen en je voelt eigenlijk boosheid opkomen en denkt: waarom moet ik altijd alles alleen doen, maar je zwijgt, glimlacht, gooit de deur van de koelkast iets te hard dicht en trekt een fles wijn open.

Je man zegt na het eten dat hij nog een uurtje gaat sporten. Je ontploft en schreeuwt tegen hem: Ja natuurlijk! Ik doe het allemaal wel wéér alleen! Je kinderen kijken op van de tv en jij voelt je meteen schuldig. Je biedt meteen je excuses aan, mompelt iets over: "mama heeft een drukke dag gehad". En zegt tegen je man dat het prima is. Terwijl je diep van binnen gewoon wilt dat hij thuis blijft om je te helpen met het naar bed brengen van de kinderen. Als je kinderen in bed liggen, wat een eeuwigheid leek te duren, plof je met je laatste restje energie neer op de bank. Je bent doodmoe en wilt het liefst huilen maar zet de tv aan.

Diep van binnen weet je het: als er niets verandert, zak je steeds verder weg in de sombere gevoelens, die je kent van de vorige keer. Je weet dat de uitputting alleen maar zwaarder wordt. Het is geen fase, hoe vaak je dat jezelf ook vertelt. De woorden van je collega blijven galmen in je hoofd. En thuis… thuis zegt je man dat je voortdurend boos bent en hem alleen nog maar verwijten maakt. Jullie ooit zo vurige relatie is afgegleden naar iets dat meer lijkt op broer en zus dan op geliefden. Je probeert krampachtig de controle vast te houden maar het voelt alsof alles door je vingers glipt. Dit is het leven waar je ooit zo naar verlangde: een gezin, warmte, verbinding en toch voelt het zo zwaar. Je had jezelf nog zo beloofd dat jij het anders zou doen dan je ouders. Een scheiding lijkt dichterbij dan ooit. Niet omdat je het wilt, maar omdat je niets, maar dan ook niets, meer te geven hebt.

Durf je eindelijk toe te geven dat het zo niet langer gaat? Dit is het moment om jezelf op de eerste plaats te zetten. Kom in actie en stap in mijn traject. Ik help je om de grip op je leven terug te krijgen, je energie te herstellen en te kunnen leven vanuit verbinding met jezelf én de mensen van wie je houdt.

Testimonials:
Viviën: “In mijn zoektocht naar minder stress kwam Gerrike op mijn pad, en haar traject voelde als een warm bad. Dankzij haar holistische aanpak leerde ik niet alleen praktische leefstijladviezen toepassen, maar vooral beter ‘wonen’ in mijn lichaam en luisteren naar wat het me vertelt. De lichaamsgerichte oefeningen waren een openbaring en hielpen me echt uit mijn hoofd te komen. Gerrike weet op een zachte maar doeltreffende manier de juiste luikjes te openen en nieuwe inzichten aan te reiken. Haar oordeelloze houding en fijne energie maakten dat ik me veilig voelde om te openen. Het traject heeft me bewuster gemaakt van wat er onder mijn stress schuilgaat. Een waardevolle S(e)oul search die nog steeds doorwerkt.”

Birgit: “Vanaf de intake voelde ik me bij Gerrike veilig en begrepen. Elke sessie begon met een fijne landingsoefening waardoor ik snel tot de kern van mijn hulpvraag kwam. Gaandeweg ontdekte ik dat mijn overtuiging van “niet voldoen” vaak maakte dat ik over mijn grenzen ging. Door hier bewust mee om te gaan en vaker in te checken bij mijn energie, voel ik me nu rustiger en energieker. Gerrike wist steeds goed aan te sluiten bij hoe ik me voelde en bracht alles terug naar de essentie. Haar begeleiding hielp me mezelf beter te begrijpen en liefdevoller met mijn grenzen om te gaan. Een waardevolle stap in mijn innerlijke proces!”

Blogs:

Alles is energie - en dat is helemaal niet zweverig

Welke reden gebruik jij om zelfzorg steeds uit te stellen? 

Moe van het “moeten”

👉🏼 Herkenbaar? Als je écht verandering wilt, stap dan nu in!

🚀 Ja, ik ga ervoor!