Verstoppertje spelen – over kinderlijke verwondering en leven in het nu

Als kind leer je soms onbewust de meest waardevolle levenslessen. Vaardigheden waarvan je later, als volwassene, pas echt de betekenis begrijpt. En toch zijn wij volwassenen vaak degenen die kinderen vertellen wat wel of niet mag. Wat hoort en wat niet hoort. Begrijp me niet verkeerd: ik betrap mezelf daar ook regelmatig op.

En juist daarom bewonder ik die oprechte verwondering van kinderen zo. Die pure manier van in het moment zijn. Ik moest daaraan denken toen ik laatst verstoppertje speelde met mijn dochter. Of eigenlijk: toen ik haar het spel uitlegde. Ik telde tot tien, zij mocht zich verstoppen.
"8, 9, 10 – wie niet weg is, is gezien. Ik kom!"

Natuurlijk vond ik haar snel. Het concept was nog nieuw voor haar. Maar wat me raakte, was de emotie op haar gezicht: een mix van blijdschap, spanning, en misschien een vleugje angst. Die herkenbare kriebel van adrenaline – die je eraan herinnert dat je leeft.

En ineens was ik weer even terug in mijn eigen jeugd. Rennen door de straten met mijn buurmeisjes. Licht hijgend, maar zo stil mogelijk. Die heerlijke spanning: niet willen worden gevonden, maar ook niet willen missen dát je gevonden wordt. De verwondering van het spel. De magie van het niet-weten.

Gaandeweg ben ik dat kwijtgeraakt. Ik leerde mezelf om alles onder controle te houden. Mijn leven netjes op orde, emoties opgeruimd. Geen ruimte voor verdrietige gevoelens, want dat vinden vaak anderen, en ikzelf - ongemakkelijk. Alles netjes binnen de lijntjes. Tot ik merkte dat ik daarmee ook iets anders kwijt was: de levendigheid van het moment. De openheid voor wat zich aandient.

De afgelopen jaren heb ik mezelf opnieuw leren kennen. Ik leerde weer echt te voelen. Met alles wat daarbij komt kijken. Verdriet toelaten en erbij blijven. Onzekerheden omarmen. En gek genoeg: juist daardoor kwam er meer rust en balans. Omdat ik leerde kiezen vanuit mijn hart. Vanuit intuïtie. Dat pad bracht me ook bij het besluit om een sabbatical te nemen. En nu is het bijna zover: nog één weekje werken en dan ga ik mijn avontuur tegemoet.

Toen een collega me gisteren vroeg hoe ik me voelde, moest ik even zoeken naar de woorden. Het is namelijk dubbel. Enerzijds voelt het als afscheid, maar tegelijk is er een kans dat ik over zes maanden terugkeer. Toch is dat niet het belangrijkste. Het belangrijkste is dat ik mezelf de ruimte gun om te ontdekken waar ik écht gelukkig van word. En om meer tijd samen te zijn met mijn dochter, want de tijd gaat zo snel. Ik wil bewust die momenten koesteren, samen opnieuw die kinderlijke verwondering ervaren.

En ik wil de tijd nemen om mijn eigen coaching praktijk op te bouwen: mensen begeleiden, hun kracht helpen hervinden, hen terugbrengen naar hun gevoel. Daar ligt mijn passie. Ik durf inmiddels te zeggen dat ik een expert ben geworden in het in contact komen met je gevoel – en daar woorden aan geven. Niet omdat ik die woorden voor jou heb, maar omdat ze al in jou zitten. Het is de kunst om ze weer te voelen en er betekenis aan te geven. En dát is waar ik van “aan” ga!

Nu het bijna zover is, voelt het best een beetje spannend, maar vooral ook ontzettend leuk.
En weet je wat het mooiste is? Ik voel weer die kinderlijke verwondering. Dat open gevoel dat alles mogelijk is. Dit is leven. Echt leven!

Wanneer voelde jij voor het laatst die kinderlijke verwondering?