Hoe je opvoeding waardevol én spiegelend tegelijk kan zijn…

Afgelopen woensdag werd mijn dochter 3 jaar. Al weken keek ze uit naar haar feestje - en de chocoladetaart 😉 - en vooral naar de vier vriendinnetjes die ze wilde uitnodigen. Dus nodigde ik ze uit via hun moeders.

Het was haar eerste verjaardag waar ze echt bewust van was: van het feest, de aandacht en de cadeautjes. Terwijl ik haar zag genieten, dacht ik terug aan mijn eigen verjaardagen als kind - hoe ik weken van tevoren al op zoek ging naar mijn cadeaus en de spanning voelde opbouwen. En de vriendinnen die ik mocht uitnodigen voor mijn verjaardag.

Toen mijn dochter haar vriendinnen eenmaal arriveerden, wist ze niet hoe snel ze haar cadeautjes moest uitpakken. Wat een dolle pret. En wat vond ik het bijzonder om te zien dat ze nu al haar eigen kleine kring van vriendinnen heeft van de opvang.

Dit weekend vieren we nog een keer met familie - die van mijn man én mijn vader.
En vandaag merkte ik iets op: terwijl ik door het huis liep, pakte ik een doekje om nog snel wat vingerafdrukken van de ramen te poetsen.

Ik hoorde de stem van mijn vader in mijn hoofd:
“Had je nou niet even een doekje over het raam kunnen halen?”
Ik moest lachen. Daar was hij weer - die oude stem uit mijn opvoeding.

Een stem gevormd door discipline, maar die ook bepaalt hoe ik wil dat dingen eruitzien als hij komt.

Onze opvoeding geeft ons zóveel waardevols mee.

En tegelijk houdt het ons een spiegel voor:
👉 Welke stem volg jij nog uit gewoonte - en welke kies je bewust zelf?

💭 Wanneer hoorde jij voor het laatst de stem van je vader (of moeder) in je hoofd?