Controle voelt veilig, maar kan je stilletjes uitputten

Dat merkte ik vanochtend opnieuw, na een week vol korte nachten. Mijn dochter is sinds kort bang in het donker, weer zo’n fase waar ik haar met liefde doorheen help. Maar terwijl ik uit bed stapte, voelde ik het meteen: mijn eigen batterij was een beetje leeg. En juist op die momenten realiseer ik me hoe belangrijk het is om niet door te denderen, maar om even écht voor mezelf te zorgen.

Vroeger zou ik stug zijn doorgegaan met mijn eindeloze to-do lijst, maar tegenwoordig weet ik beter en durf ik andere keuzes te maken. Ik weet hoe krachtig het is om even op pauze te drukken, op te laden, zodat ik weer een moeder ben met energie én geduld voor die lange nachten.

Deze week sprak ik meerdere moeders over de mental load. Die oneindige to-do lijst die alleen jij lijkt te zien. Natuurlijk loop jij ermee rond, want iemand moet het doen. Want jij doet het het snelst, het beste en zonder morren.

Je partner bedoelt het oprecht goed, maar ziet vaak maar een fractie van wat jij draagt. Dus pak jij het op. Omdat het anders blijft liggen. Omdat jij denkt dat jij het toch het beste kan. Maar heb je ooit stilgestaan bij de prijs die je betaalt voor al die controle?

Wat als je eens niet meteen in de weerstand schiet als je iets niet doet? Niet automatisch ‘ja-maar’ roept tegen jezelf? Wat als je eerst eens ademt? Dat ongemak voelt en toch een andere keuze maakt. Die oneindige lijst blijft er namelijk toch altijd wel.

We gunnen onze kinderen de wereld, maar ze hebben vooral een moeder nodig die kan ademen. Een moeder die niet uitgeput is van het dragen van alles en iedereen.

En nee zeggen… oei. Dat voelt als falen. Als tekortschieten. Maar wat als ik je vertel dat begrenzen geen afwijzing is? Dat loslaten geen falen is? Ja, je kind zal teleurgesteld zijn of boos omdat ze niet naar hockey kan. Maar wat als je in die ruimte óók nog eens ruimte voor jezelf maakt? Al is het maar een korte wandeling of een kop koffie in dat leuke café op de hoek, zonder de prikkels van thuis en die to-do lijst. Wat nou als je dochter iets langer speelt met haar vriendinnetje waardoor jij deze ademruimte even kunt nemen. En je mag voelen dat je batterij niet nog sneller leegloopt. Dat je even een moment van rust kunt pakken, juist omdat je even voor jezelf zorgt?
En weet je wat er dan gebeurt? De sfeer thuis wordt beter. En dát wint het van welke hockeytraining dan ook. Want dat is liefde - voor jezelf én voor je gezin.

Durf je het aan? Een grens stellen. “nee” tegen je kind zeggen én een “ja” tegen jezelf.
Misschien verandert het meer dan je denkt. Uiteindelijk betekent het dat jij overeind blijft. Dat jij energie hebt voor de momenten die écht tellen.

Lieve vrouw, durf te vertragen. Durf te kiezen voor rust en ruimte voor jezelf.
Want als jij ruimte maakt voor jezelf, maak je automatisch ruimte voor liefde. En voor het leven zelf. En daar draait het uiteindelijk allemaal om, toch?