Hoe een traan me liet zien, hoeveel ik was gegroeid…

Vorige week overleed mijn tante. En zoals dat vaker gaat bij verlies, zette het iets in beweging - niet alleen emoties, maar ook mijn bewustzijn.

Ik besefte ineens hoe ik een oud patroon had losgelaten: het patroon van “flink zijn” en je verdriet inslikken. Iets wat ik jarenlang als vanzelfsprekend had gedaan.

Toen ik het nieuws hoorde, voelde ik een traan opkomen. De oude ik zou die traan hebben weggeslikt. De nieuwe ik - de versie 2.0 - liet het gewoon stromen. Ik voelde verdriet, en dat mocht er zijn.

Mijn gedachten gingen naar de vakanties met mijn tante en haar gezin en ons gezin. En naar de laatste keer dat ik haar zag, we hadden een moment in de tuin van mijn vader, toen we samen over mijn overleden moeder spraken - haar tweelingzus.

Ze vertelde dat ze op hun verjaardag altijd even naar boven keek en aan haar dacht. Die herinnering raakte me opnieuw. Want ik werd me weer bewust van hoe kostbaar tijd is: het is er in overvloed en toch ook zo vluchtig.

Die bewustwording gebruik ik steeds vaker als kompas. Want als je écht stilstaat bij hoe eindig alles is, worden veel keuzes ineens heel simpel.

Ik hoop oud te mogen worden, maar als ik ooit terugkijk op mijn leven, wil ik dat doen met trots - trots op de keuzes die ik wel heb gemaakt. Niet met spijt over wat ik had willen doen.


Te vaak hoor ik mensen zeggen: “Had ik maar…”
En dat is zonde. Want je leeft nú.

Dus waarom zou je een leven leiden dat niet van jou is?

Durf te kijken naar jezelf. Naar de patronen en overtuigingen die je meedraagt. Passen ze nog bij wie jij werkelijk bent - of leef je een verhaal dat ooit voor jou is geschreven, maar niet meer van jou is?

We leven in een tijd waarin je zélf mag kiezen. Maak gebruik van dat voorrecht. Wees moedig. Durf te voelen, durf te kiezen, durf te leven - vóór jezelf.

Laat een afscheid geen reality check zijn, maar een herinnering aan wat er echt toe doet.