Moederdag – over verlangen, verlies en verbinding

Er was een tijd dat ik dacht dat ik geen moeder wilde worden. Ik was begin twintig en diep van binnen bang. Bang dat ik niet zou kunnen geven aan het kind, wat ik zelf had gemist. Het leek veiliger om het moederschap dan maar helemaal te vermijden.Toen wist ik nog niet dat daar een diepe angst onder lag. Dus legde ik er een mooi, overtuigend laagje overheen: ik wilde mijn vrijheid behouden, zei ik dan.

Toch veranderde er iets – in stilte, in mij. Een subtiel verlangen begon te groeien. Een zaadje dat werd geplant. Niet omdat ik het “beter” dacht te doen dan mijn moeder, maar wel anders. Ik weet dat mijn ouders alles hebben gedaan wat binnen hun vermogen lag. En ik voelde dat ik het op mijn eigen manier wilde doen.

Toen ik in een relatie zat waarin kinderen geen gedeeld verlangen was, begon ik te voelen hoe diep die wens eigenlijk zat. De relatie hield geen stand, maar mijn kinderwens bleef. Toen ik mijn man ontmoette, vroeg hij op onze eerste date al of ik kinderen wilde. Mijn “ja” kwam zonder twijfel. Hij zag iets in mij, een spirituele kant die ik zelf nog nauwelijks kende. Of waar ik me juist nog tegen probeerde te verzetten. Ik was dat Friese, nuchtere meisje dat hard werkte, veel vrienden had, en vooral bezig was met anderen in plaats van met mezelf.

Langzaam bouwden we samen aan een toekomst, met grote plannen en kleine stapjes. Maar de kinderwens die in mij groeide, kreeg ik nog niet cadeau. Maand na maand van hoop en teleurstelling. De stilte van een negatieve test. De twijfel aan mijn lijf. Het gevoel dat ik stuk was. En ondertussen probeerde ik gezond te leven, yoga op te pakken, goed voor mezelf te zorgen... maar de stress en het verdriet knaagden steeds dieper.

Toen kwam dat ene moment: ik was zwanger! Eindelijk! De blijdschap was intens en puur. Ik zag ons gezin al voor me, voelde het kindje in mijn hart, maakte ruimte in mijn agenda en mijn hoofd. Maar de droom spatte uiteen toen er geen kloppend hartje bleek te zijn. Het verlies was rauw en echt. In één klap was alles weg. Dromen. Toekomst. Vertrouwen. En hoewel mensen het goed bedoelden – met opmerkingen als: “Maar je weet nu in elk geval dat je zwanger kunt worden,” of “De natuur weet wat ze doet” – deed het vooral pijn. Ik voelde me niet gehoord. Niet gezien.

Wat me wel hielp, was praten met een coach die écht luisterde. Die niet invulde, niet wegpraatte, maar bleef. Haar meditaties en landingsoefeningen hielpen me te vertragen en te voelen. In die gesprekken groeide het besef: dit wil ik ook voor anderen kunnen betekenen.

Het moederschap was niet het enige zaadje dat in mij groeide. Om er zelf voor anderen te kunnen zijn op zo’n manier. Zonder oordeel. Met volledige aandacht.

Vandaag is het Moederdag. Een dag vol liefde, herinneringen en soms ook stilte en leegte. Voor iedereen die moeder is.
Voor iedereen die zijn of haar moeder mist. Voor iedereen die moeder wíl worden. Of juist een enorm verlangen heeft en zoveel liefde, voor nog een kindje. Of zich moeder vóelt, zonder dat de wereld het ziet.

Of je nu worstelt met een onvervulde kinderwens, net moeder bent geworden en je overweldigd voelt, of op een kruispunt in je leven staat, weet dat je niet alleen bent. Jij draagt de antwoorden al in je. Mijn rol is om jou te helpen die laag te vinden, waarin je je intuïtie weer kunt voelen, en mag zijn.

Maak jezelf belangrijk. Gun jezelf ruimte. Gun jezelf liefde! Zie jezelf écht, voor wie je bent!