Moederdag – over verlangen, verlies en verbinding

Er was een tijd dat ik dacht dat ik geen moeder wilde worden. Ik was begin twintig en diep van binnen bang. Bang dat ik niet zou kunnen geven aan het kind, wat ik zelf had gemist. Het leek veiliger om het moederschap dan maar helemaal te vermijden. Toen wist ik nog niet dat daar een diepe angst onder lag. Dus legde ik er een mooi, overtuigend laagje overheen: ik wilde mijn vrijheid behouden, zei ik dan.

Toch veranderde er iets – in stilte, in mij. Een subtiel verlangen begon te groeien. Een zaadje dat werd geplant. Niet omdat ik het “beter” dacht te doen dan mijn moeder, maar wel anders. Ik weet dat mijn ouders alles hebben gedaan wat binnen hun vermogen lag. En ik voelde dat ik het op mijn eigen manier wilde doen.

Toen ik in een relatie zat waarin kinderen geen gedeeld verlangen was, begon ik te voelen hoe diep die wens eigenlijk zat. De relatie hield geen stand, maar mijn kinderwens bleef. Toen ik mijn man ontmoette, vroeg hij op onze eerste date al of ik kinderen wilde. Mijn “ja” kwam zonder twijfel. Hij zag iets in mij, een spirituele kant die ik zelf nog nauwelijks kende. Of waar ik me juist nog tegen probeerde te verzetten. Ik was dat Friese, nuchtere meisje dat hard werkte, veel vrienden had, en vooral bezig was met anderen in plaats van met mezelf.

Thuiskomen is meer dan een fysieke plek; het is een gevoel van innerlijke rust en zelfacceptatie.

Als je mijn verhaal op mijn website hebt gelezen, dan weet je dat ik geadopteerd ben. Mijn zoektocht naar een plek waar ik me écht thuis voelde, was lang... Want thuiskomen is geen locatie, het is een gevoel. En dat gevoel is er... of het is er niet.

Als kind voelde ik me niet echt thuis in Nederland. Mijn spiegelbeeld en de blikken van anderen herinnerden me er telkens aan dat ik ‘anders’ was. Ik voldeed niet aan het beeld wat ik had, van de stereotype Nederlander: blond haar en blauwe ogen. In mijn jonge jaren had ik vaak typisch Nederlandse vriendjes, alsof ik, door wie ik naast me had, tóch een beetje kon opgaan in dat beeld. Ik probeerde erbij te horen door me aan te passen: Ik was het brave meisje dat Fries sprak, hard werkte, studeerde en vooral nuchter bleef. Maar diep vanbinnen voelde ik dat ik gevoelig was. Alleen: die kant leek er niet te mogen zijn van mezelf.

Toen ik zo’n twintig jaar geleden voor het eerst in Seoul aankwam, voelde dat in eerste instantie als thuiskomen. Overal mensen die eruitzagen zoals ik. Voor het eerst draaiden mensen zich om naar mijn toenmalige vriendje, niet naar mij. Een verademing! Een warm bad! Was dit dan mijn echte thuis? Maar na verloop van tijd merkte ik: ook hier hoorde ik er niet volledig bij. Ik was een Westerse Koreaan, opgegroeid in Nederland. En dat voelden ze, en ik ook. De Koreaanse cultuur stond op sommige punten ver van mij af. Daar, in Zuid-Korea, voelde ik me ineens verrassend... Nederlands.

Mijn reis naar binnen en het ontstaan van mijn praktijk als holistisch coach

Ik ga het echt doen! Ik ga voor mezelf beginnen als holistisch coach!

Een verlangen, een wens en een droom die ik al zo lang in mij draag. En toch heeft het een tijd geduurd voordat ik deze stap durfde te zetten. Mijn innerlijke criticus had daar een stevige stem in. Die stem wilde me beschermen tegen afwijzing, tegen de pijn van niet goed genoeg zijn. En diep van binnen kende ik die angst al veel langer dan vandaag, want die angst wortelde zich al in mijn vroege jeugd in mij op het moment dat ik werd geadopteerd.

Ergens, in mijn onderbewustzijn, is toen het zaadje geplant: als ik maar lief, leuk en braaf ben, dan word ik niet afgewezen. Dus ik deed mijn uiterste best. Ik paste me aan. Ik werd dat 'dankbare' meisje, zoals me ook vaak werd verteld, dat ik moest zijn. Dankbaar dat ik was geadopteerd. Dankbaar dat ik niet in “Verweggistan” hoefde op te groeien. Ik weet dat mensen dit vanuit goede bedoelingen zeiden. Maar wat ik leerde, was om vooral positief te praten over mijn adoptie. Om te rationaliseren. Niet te voelen. En dat deed ik jarenlang.