Thuiskomen is meer dan een fysieke plek; het is een gevoel van innerlijke rust en zelfacceptie

Als je mijn verhaal op mijn website hebt gelezen, dan weet je dat ik geadopteerd ben. Mijn zoektocht naar een plek waar ik me écht thuis voelde, was lang... Want thuiskomen is geen locatie, het is een gevoel. En dat gevoel is er... of het is er niet.

Als kind voelde ik me niet echt thuis in Nederland. Mijn spiegelbeeld en de blikken van anderen herinnerden me er telkens aan dat ik ‘anders’ was. Ik voldeed niet aan het beeld wat ik had, van de stereotype Nederlander: blond haar en blauwe ogen. In mijn jonge jaren had ik vaak typisch Nederlandse vriendjes, alsof ik, door wie ik naast me had, tóch een beetje kon opgaan in dat beeld. Ik probeerde erbij te horen door me aan te passen: Ik was het brave meisje dat Fries sprak, hard werkte, studeerde en vooral nuchter bleef. Maar diep vanbinnen voelde ik dat ik gevoelig was. Alleen: die kant leek er niet te mogen zijn van mezelf.

Toen ik zo’n twintig jaar geleden voor het eerst in Seoul aankwam, voelde dat in eerste instantie als thuiskomen. Overal mensen die eruitzagen zoals ik. Voor het eerst draaiden mensen zich om naar mijn toenmalige vriendje, niet naar mij. Een verademing! Een warm bad! Was dit dan mijn echte thuis? Maar na verloop van tijd merkte ik: ook hier hoorde ik er niet volledig bij. Ik was een Westerse Koreaan, opgegroeid in Nederland. En dat voelden ze, en ik ook. De Koreaanse cultuur stond op sommige punten ver van mij af. Daar, in Zuid-Korea, voelde ik me ineens verrassend... Nederlands.

Toen ik terugkwam van die reis wist ik het helemaal niet meer. Waar hoorde ik thuis? In Seoul werd ik de Koreaanse versie van mezelf, in Nederland viel ik terug in de patronen die ik hier had aangeleerd. Constant aanpassen, wisselen van rol en proberen te voldoen.

Pas jaren later begreep ik: het gaat niet om waar je bent, maar om hoe je je voelt. Thuiskomen begint vanbinnen. Dus toen ik 2,5 jaar geleden moeder werd, verschoof alles. Dit herkennen veel moeders waarschijnlijk: Het moederschap voelt als een aardverschuiving! En ik verloor mezelf compleet en belandde in een postpartum depressie. Bang dat ik niet goed genoeg was, en vooral bang om te voelen. Bang dat als ik de beerput opende, ik erin zou verdwijnen. Totdat ik het op een dag toeliet. Ik keek het verdriet aan, de pijn. Alles wat ik zolang had weggeduwd. En toen gebeurde het: toen ik het toeliet, écht toeliet en bereid was om alles tegen te komen wat er was, werd het lichter, omdat ik het eindelijk doorvoelde. En ik leerde dat ik mezelf kon dragen. En daarmee begon mijn heling. Laagje voor laagje pelde ik alles af, tot ik bij mijn kern kwam. Mijn ware ik! Niet de aangepaste versie, maar wie ik ten diepste ben. En dat voelt als thuiskomen, eindelijk!

Herken jij dit gevoel van zoeken naar jezelf? En ben jij er klaar voor om het echt aan te gaan. Laten we samen ontdekken hoe óók jij thuis kunt komen bij jezelf.

Let’s go soul searching!